نوزیوا

قلبها را باید شست، جور دیگر باید زیست

نوزیوا

قلبها را باید شست، جور دیگر باید زیست

آخرین مطالب

آهای خبردار

۲۱
شهریور

بسم الله...

آهای خبردار! مستی یا هشیار؟ خوابی یا بیدار؟

من در این شب سیاه و تاریک از چپ و از راست جار می‌زنم «آهای غمی که مثل یه بختک رو سینه‌ی من شده ای آوار»، دستانت را از گلوی من برندار، بمان و بگذار گرمی دستانت را روی گلویم احساس کنم. نرو که کوچه های شهر پر از ولگرد است و شهر پر از مرد و نامرد. می دانم که باغ داریم تا باغ و من، آن باغ پرخار بودم. می دانم مرد داریم تا مرد؛ اما من اکنون آن مرد بر سر دارم. من آن نسیم نیستم که پی ولگردی رفت؛ من آن پاییزم اما پی مردی آمده ام. پر از دردم اما ماه آسمان از این درد دق نخواهد کرد... «آهای غمی که مثل یه بختک رو سینه ی من شده ای آوار، دستانت را از گلوی من برندار»

یا حق

  • مسیحا

بسم الله

دیری نبود که دوباره یافته بودمت-یا بهتر بگویم تصور می کردم که تو را یافته ام- و دیدار دوباره ای در راه بود. من راه افتادم در آن خیابان خیس از اشکهای آسمان. آمدم تا این که در میان هیاهویی از نور و رنگ دیدمت. قلبم مانند همیشه با دیدنت به تپیدن افتاد-اصلاً ضربانش عجیب در دستان تو افتاده بود. اما آن وحشت لعنتی همیشگی نیز در جانم افتاده بود؛ وحشت دانستن. دانستن آن که این با هم بودن دیری نخواهد پایید، درست مانند قبل. به تو که رسیدم  دستانم یخ زد و لبخند روی لبانم تلخ شد. تو می خندیدی و چشمانت برقی عجیب فریبنده داشت و این تنها من بودم که همیشه فریبشان را می خوردم. 

اندکی بعد مانده بودیم که چشمانمان را به کدامین داستان روی آن پرده نقره ای بسپاریم تا لختی تصور کنیم با هم بودن را و فراموش کنیم نزدیکی پایان را. من نگاهی کردم و گفتم «کنعان». ای کاش هرگز نگفته بودم ، ای کاش هر نام دیگری را جز آن برمی گزیدم و ای کاش تو این بار هم مانند همیشه نظر دیگری داشتی. اما گویی سرنوشت نمی خواست هیچ فرصتی را برای یادآوری آن بی سرانجامی از دست دهد.

داخل شدیم و روبروی آن پرده جادویی نشستیم. همه جا روشن بود اما هردو می دانستیم که این روشنی دیری نمی پاید و تاریکی فراخواهد رسید. بالأخره رسید و ما چشم دوختیم به داستان؛ داستان پیوندی در حال پایان. من در میانه داستان احساس کردم دستی گلویم را می فشارد و دست دیگری قلبم را. لحظه ای در میان تاریکی چشمان روشن تو را دیدم؛ مضطرب و ترسان. هردو می دانستیم پایان چه خواهد بود و هر دو می ترسیدیم؛ من از رسیدن پایان و تو از نرسیدنش. بیرون که آمدیم حرفی نبود تا سردی میانمان را کمی گرم کند. تنها ترس بود و ترس

وقتی می رفتی چند قدمی با نگاه دنبالت آمدم، آمدم تا آن جا که در میان تاریکی گمت کردم. تو رفتی و من ماندم و آن خیابان خیس از اشکهای آسمان.

یا حق

  • مسیحا

بسم الله
10 سال پیش می خواستم عکس یه شهید رو بچسبونم روی در کمد اتاقم، توی عکسهای برچسبی که زمان مدرسه جمع کرده بودیم گشتم و عکس یه شهید 17 ساله رو پیدا کردم به نام «شهید محمد صادق جاویدی».
توی این سالها هر وقت در کمد رو باز می کردم چشمم می افتاد به محمد صادق و این جمله از او که:«برادران این آزمایشی بس بزرگ است. سعی کنید در آزمایش و امتحان الهی قبول شوید. برادارن همه بدانید که راهم را عاشقانه انتخاب کردم چون من عاشق حسین بودم و این عشق حسینی نگذاشت در پشت جبهه بمانم»

  • مسیحا

اردیبهشت یا خرداد 1375 بود، من سال پنجم دبستان بودم. اون زمان تلویزیون سریال «همسران» رو نشون می داد (یادم نیست تموم شده بود یا هنوز پخش می شد). خونه ما توی بلوار دریا بود. یک روز نزدیک خونه جایی رو دیدم که یه دیوار سنگچین شبیه به دیوار روبروی لوکیشن همسران (منزل خانواده محترم رجبی!) داشت، به سرم زد که بگردم و اونجا رو پیدا کنم. چند تا خیابون اطراف خونه رو گشتم و پیداش نکردم. همون سال سریال «خانه سبز» شروع شد و باز توی همون لوکیشن. ما از اون محل رفته بودیم و من بیشتر از قبل دوست داشتم اون خونه رو ببینم.
سالها گذشت تا اینکه دو روز پیش به بهانه پخش دوباره «خانه سبز»، مصاحبه ای با بیژن بیرنگ شده بود و توی اون مصاحبه گفته بود که اون خونه توی خیابون 16 سعادت آباد بوده. به این فکر افتادم که اون آرزوی بچگیم رو برآورده کنم. رفتم سراغ سرویس نمای خیابان شهرداری تهران و تمام خیابون رو بالا و پایین کردم اما خبری نبود. از پیدا کردنش نا امید شده بودم تا اینکه دیشب توی قسمتی که «حبیب رضایی» نقش یه جانباز رو بازی می کرد، مسجد میدون سعادت آباد رو توی سکانسی که روی پشت بوم بود دیدم. از روی زاویه دید به مسجد فهمیدم که خانه سبز باید توی خیابون 11 سعادت آباد باشه. توی سرویس نمای خیابان گشتم و بالأخره پیداش کردم. خیلی هیجان زده شده بودم.
دو ساعت پیش رفتم و بعد از 19 سال اون خونه رو پیدا کردم. حس جالب و هیجان انگیزی بود و البته یه سلفی هم با خانه سبز گرفتم.


  • مسیحا

سکوت

۰۷
شهریور

چند وقتی است که اینجا چیزی نمی نویسم. آخرینش شعری بود که در مدت کارم در یک محیط روستایی سرودم. البته شعر که چه عرض کنم، به هر حال سخنی بود از دل.

من اینجا هیچ گاه ننوشته ام تا لزوماً کسی بخواند، برای دل خودم نوشته ام و برای ثبت ثانیه هایی که توانسته ام چیزی بیافرینم روی کاغذ و اصولاً کم کار هم بوده ام.

اما این که مدتی است چیزی نمی نویسم، به این خاطر نیست که کمتر از گذشته حرف دارم، نه. که اگر به حرف باشد، اکنون بیش از پیش حرفهایی در دل دارم.

اما این حرفها، بیشتر از جنس سکوت است و سکوت، البته که در این دوره ی پرهیاهو خریداری ندارد.  اما من اکنون با سکوت بهتر می توانم سخن بگویم و البته پخته تر.

دوران سکوت خواهد گذشت و من باز هم خواهم نوشت و خواهم خواند و خواهم خواست. امید که آن روز باشد آن که باید و نباشد آن که نباید...

یا حق

  • مسیحا

یار

۲۱
مهر

می شود که تو یار من باشی
می شود در کنار من باشی
رفته از دل قرار و آسایش
می شود تو قرار من باشی
گشته ام در جهان و آخر کار
می شود یار غار من باشی
می پرم روزی از سر این بام
می شود در جوار من باشی
ای مسیحا! کنار یار بمان
می شود در کنار من باشی
مسیحا- 21 مهر 1392

  • مسیحا

فطریه

۱۶
مرداد

نشستم روی مبل، فطریه امسالمون رو حساب کردم و گذاشتم کنار که صبح جمعه که می ریم نماز عید پرداخت کنم. تو از توی آشپزخونه با صدای بلند گفتی: «خدا رو چه دیدی شاید سال دیگه فطریه رو به جای دو نفر برای سه نفر حساب کردی». خندیدم و تو دلم گفتم خدا از دهنت بشنوه عزیزم. پولها رو گذاشتم کنار و بلند شدم که بیام توی آشپزخونه و به تو بگم که چقدر دوستت دارم و چقدر با تو احساس خوشبختی می کنم که...
از خواب پریدم، نوای خوش دعای سحر داشت از تلویزیون پخش می شد. به اطرافم نگاه کردم. هیچ اثری از تو نبود. نه خودت کنارم بودی، نه عکست به دیوار اتاق بود و نه اصلا اینجا خونه ما بود. به خودم اومدم و یادم اومد که تو خیلی وقته که نیستی و من نمی دونم فطریه امسال تو به عهده چه کسیه.
یا حق

  • مسیحا

اعتراف

۰۸
تیر

اعتراف می کنم که هنوز هم گاهی به پنجره اتاقمان خیره می شوم. کمی بعد تو را می بینم که گوشه پرده را بالا می زنی و لبخندزنان برایم دست تکان می دهی. من هم با لبخندی پاسخت را می دهم و همین که می خواهم دستم را بلند کنم تا برایت تکان دهم، یادم می آید؛

یادم می آید که آن خانه دیگر خانه ما نیست و تو مدتهاست که رفته ای.

  • مسیحا

دروغ

۲۴
ارديبهشت

گفت:«من نگران تو ام، اگه مطمئن باشم تو بعد از من داغون نمی شی همینجا تمومش می کنم».

توی چشماش زل زدم؛ دروغ می گفت...

گفتم:«من بعد از تو هیچ اتفاقی برام نمی افته، به زندگیم ادامه می دم، تو نگران من نباش».

اگه قبل از رفتن توی چشمام زل می زد می فهمید که دروغ می گفتم...

  • مسیحا

سلام بر عشق

۱۹
خرداد

یا سلام

چندی بود که شاهد مرگ عشقها و دوستی ها بودم... شاهد مدعیانی که دم از عشق و دوستی می زنند و غافل اند از این که بویی از عشق نبرده اند.

اما... دیروز و امروز اتفاقاتی رخ دادند و صحنه هایی دیدم که پر بودند از عشق و دوستی و انسانهایی که بوی محبت می دهند و بویی از محبت برده اند...

دیروز، بیمارستان ایرانمهر

خانمی جوان که همچون پروانه گرداگرد همسرش می گشت، عاشقانه صورت و دهان او را تمیز می کرد و با کوچک ترین صدا یا اشاره ای از جانب او به سرعت به سمتش می شتافت، همسری که بر روی تخت خوابیده بود، به سختی سخن می گفت و موی در سر و صورت نداشت اما عشق او را نورانی و زیبا کرده بود، زیبا تر از همیشه و معشوق ترین عاشق دنیا...سخت نبود دیدن عشق در چشمان خانم جوان. اگر کمی اهل عشق می بودی به راحتی می دیدی، و چه صحنه های نابی بودند و چه شادی ای را به من منتقل کردند.

امروز، خانه

همه بودند، همه کنار من حضور داشتند و مرا همراهی می کردند، حتی آنها که ظاهراً نبودند اما اگر چشم دل داشتی حضور تک تکشان را می دیدی.

پدر... مرد فداکاری که هرچه دارد و ندارد برای همسر و فرزندانش می خواهد. سالهاست از خود گذشته است تا آنها شاد باشند و خندان. او در کنار من بود مانند کوه

مادر... شیر زنی که همه ی عمر و جوانی و شور و احساس خود را به پای فرزندان و همسرش ریخته و گرچه حضور نداشت اما تمامی لحظات با من بود مانند دریا

دایی... مرد بزرگی که پر است از احساس اما زمانه به او آموخته است که محکم باشد و احساس را سخت به بند عقل کشد. او در جلوی من ایستاده بود و تمامی تجربه و احساس خود را بی دریغ برایم خرج کرد تا من آرام باشم و دلم دریا باشد

برادر... او که همیشه شانه به شانه من بوده است و لحظه ای مرا تنها نگذاشته است و بهترین دوست تمامی سالهای زندگانی ام بوده است. او بود تا باز هم تنها نباشم و بازهم باشد

خواهر... او که همه آرزویش خندیدن من است و بیش از همه دوستش دارم و قلب پاکی دارد و حضورش مایه شادی و سرور من است

مادربزرگ... او که همیشه مرا دوست داشته و همیشه نگرانم بوده است و لحظه ای ناخوشی مرا بر نمی تابد

و آنها که ظاهراً نبودند و من حضورشان را در کنارم حس میکردم:

پدر بزرگ... مرد صبور و دور اندیشی که حکیم بود و مرشد و سالهاست خاطرات شیرینش دل و جان مرا پر کرده است و ای کاش امروز یک بار دیگر چهره خندان و مهربانش را می دیدم... روحش شاد

مادربزرگ، زنی مهربان و دوست داشتنی که لحظه ای فراموشم نمی کرد و از ناراحتی من ناراحت می شد و آرزویش شادی و موفقیت من بود... روحش شاد

و... همه و همه بودند

خانه خالی از عشق شده بود و من در اندیشه که چگونه عشق را در همه فضای خانه میهمان کنم، که آمدند...

مادر و مادر بزرگ برای خانه لباس آورده بودند، لباسی از حریر عشق و تار و پود محبت، پدر اشکهای خانه را که از صبح جاری شده بودند بند آورد، برادر می خندید و می خنداند و خواهر که با آمدنش همه خانه از بوی عشق پر شد و بالینی از دوستی و مهر به من هدیه کرد. مادربزرگ وقتی به خانه اش بازگشت برایم با گرمای چای و سرمای آب گوارا عشق فرستاد تا از آن بنوشم و سیراب شوم و خستگی روزهای سختم به در رود و مادر هرآنچه نیاز داشتم در سبدی از عشق گذاشت و به من داد... همه آمدند تا فضای خانه را آکنده از عشق کنند... آکنده از عشقی که این خانه تا کنون به خود ندیده بود.

و مهم تر و بالاتر از همه اینها، کسی در کنار من حضور داشت که هرگز و حتی لحظه ای مرا به حال خود وانگذاشته است، او که از رگ گردن به من نزدیک تر است و او که جبران همه نداشتن هاست، او که حتی اگر سقف خانه ات آسمان باشد و فرشش زمین تمام خانه ات را از عشق پر می کند چرا که خود عشق است و خود عاشق است و خود معشوق.

خدایا تو را بی نهایت سپاس گذارم که چنین نعمتهایی به من عطا کرده ای و مهم تر از آن نعمت بندگی خود را به من بخشیده ای...

یا حق

  • مسیحا