سکوت

چند وقتی است که اینجا چیزی نمی نویسم. آخرینش شعری بود که در مدت کارم در یک محیط روستایی سرودم. البته شعر که چه عرض کنم، به هر حال سخنی بود از دل.

من اینجا هیچ گاه ننوشته ام تا لزوماً کسی بخواند، برای دل خودم نوشته ام و برای ثبت ثانیه هایی که توانسته ام چیزی بیافرینم روی کاغذ و اصولاً کم کار هم بوده ام.

اما این که مدتی است چیزی نمی نویسم، به این خاطر نیست که کمتر از گذشته حرف دارم، نه. که اگر به حرف باشد، اکنون بیش از پیش حرفهایی در دل دارم.

اما این حرفها، بیشتر از جنس سکوت است و سکوت، البته که در این دوره ی پرهیاهو خریداری ندارد.  اما من اکنون با سکوت بهتر می توانم سخن بگویم و البته پخته تر.

دوران سکوت خواهد گذشت و من باز هم خواهم نوشت و خواهم خواند و خواهم خواست. امید که آن روز باشد آن که باید و نباشد آن که نباید...

یا حق