چهارمضراب عشق

خدایا!

تیشه روزگار بر ریشه دل زخمیم آهنگ عشق را می نوازد.

دستانش را می بوسم که جان خسته ام را با مضراب غم نوازش می دهد.

رنگ غم را به چهار مضراب عشق پیوند داده ای که دل را به تو گره می زند.

بنواز این دل را که صلاح مملکت خویش خسروان دانند و ما را که مملکت تو ایم چه رسد که شکوه بر زبان آوریم پس با این آهنگ می رقصیم که :

«بزم است و رقص است و طرب مطرب نوایی ساز کن»

نوایی که جان را به جانان رساند:

«یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید»

یا حق