نوزیوا

قلبها را باید شست، جور دیگر باید زیست

نوزیوا

قلبها را باید شست، جور دیگر باید زیست

آخرین مطالب

۱۹ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «دیده نوشت» ثبت شده است

یار

۲۱
مهر

می شود که تو یار من باشی
می شود در کنار من باشی
رفته از دل قرار و آسایش
می شود تو قرار من باشی
گشته ام در جهان و آخر کار
می شود یار غار من باشی
می پرم روزی از سر این بام
می شود در جوار من باشی
ای مسیحا! کنار یار بمان
می شود در کنار من باشی
مسیحا- 21 مهر 1392

  • مسیحا

فطریه

۱۶
مرداد

نشستم روی مبل، فطریه امسالمون رو حساب کردم و گذاشتم کنار که صبح جمعه که می ریم نماز عید پرداخت کنم. تو از توی آشپزخونه با صدای بلند گفتی: «خدا رو چه دیدی شاید سال دیگه فطریه رو به جای دو نفر برای سه نفر حساب کردی». خندیدم و تو دلم گفتم خدا از دهنت بشنوه عزیزم. پولها رو گذاشتم کنار و بلند شدم که بیام توی آشپزخونه و به تو بگم که چقدر دوستت دارم و چقدر با تو احساس خوشبختی می کنم که...
از خواب پریدم، نوای خوش دعای سحر داشت از تلویزیون پخش می شد. به اطرافم نگاه کردم. هیچ اثری از تو نبود. نه خودت کنارم بودی، نه عکست به دیوار اتاق بود و نه اصلا اینجا خونه ما بود. به خودم اومدم و یادم اومد که تو خیلی وقته که نیستی و من نمی دونم فطریه امسال تو به عهده چه کسیه.
یا حق

  • مسیحا

اعتراف

۰۸
تیر

اعتراف می کنم که هنوز هم گاهی به پنجره اتاقمان خیره می شوم. کمی بعد تو را می بینم که گوشه پرده را بالا می زنی و لبخندزنان برایم دست تکان می دهی. من هم با لبخندی پاسخت را می دهم و همین که می خواهم دستم را بلند کنم تا برایت تکان دهم، یادم می آید؛

یادم می آید که آن خانه دیگر خانه ما نیست و تو مدتهاست که رفته ای.

  • مسیحا

دروغ

۲۴
ارديبهشت

گفت:«من نگران تو ام، اگه مطمئن باشم تو بعد از من داغون نمی شی همینجا تمومش می کنم».

توی چشماش زل زدم؛ دروغ می گفت...

گفتم:«من بعد از تو هیچ اتفاقی برام نمی افته، به زندگیم ادامه می دم، تو نگران من نباش».

اگه قبل از رفتن توی چشمام زل می زد می فهمید که دروغ می گفتم...

  • مسیحا

سلام بر عشق

۱۹
خرداد

یا سلام

چندی بود که شاهد مرگ عشقها و دوستی ها بودم... شاهد مدعیانی که دم از عشق و دوستی می زنند و غافل اند از این که بویی از عشق نبرده اند.

اما... دیروز و امروز اتفاقاتی رخ دادند و صحنه هایی دیدم که پر بودند از عشق و دوستی و انسانهایی که بوی محبت می دهند و بویی از محبت برده اند...

دیروز، بیمارستان ایرانمهر

خانمی جوان که همچون پروانه گرداگرد همسرش می گشت، عاشقانه صورت و دهان او را تمیز می کرد و با کوچک ترین صدا یا اشاره ای از جانب او به سرعت به سمتش می شتافت، همسری که بر روی تخت خوابیده بود، به سختی سخن می گفت و موی در سر و صورت نداشت اما عشق او را نورانی و زیبا کرده بود، زیبا تر از همیشه و معشوق ترین عاشق دنیا...سخت نبود دیدن عشق در چشمان خانم جوان. اگر کمی اهل عشق می بودی به راحتی می دیدی، و چه صحنه های نابی بودند و چه شادی ای را به من منتقل کردند.

امروز، خانه

همه بودند، همه کنار من حضور داشتند و مرا همراهی می کردند، حتی آنها که ظاهراً نبودند اما اگر چشم دل داشتی حضور تک تکشان را می دیدی.

پدر... مرد فداکاری که هرچه دارد و ندارد برای همسر و فرزندانش می خواهد. سالهاست از خود گذشته است تا آنها شاد باشند و خندان. او در کنار من بود مانند کوه

مادر... شیر زنی که همه ی عمر و جوانی و شور و احساس خود را به پای فرزندان و همسرش ریخته و گرچه حضور نداشت اما تمامی لحظات با من بود مانند دریا

دایی... مرد بزرگی که پر است از احساس اما زمانه به او آموخته است که محکم باشد و احساس را سخت به بند عقل کشد. او در جلوی من ایستاده بود و تمامی تجربه و احساس خود را بی دریغ برایم خرج کرد تا من آرام باشم و دلم دریا باشد

برادر... او که همیشه شانه به شانه من بوده است و لحظه ای مرا تنها نگذاشته است و بهترین دوست تمامی سالهای زندگانی ام بوده است. او بود تا باز هم تنها نباشم و بازهم باشد

خواهر... او که همه آرزویش خندیدن من است و بیش از همه دوستش دارم و قلب پاکی دارد و حضورش مایه شادی و سرور من است

مادربزرگ... او که همیشه مرا دوست داشته و همیشه نگرانم بوده است و لحظه ای ناخوشی مرا بر نمی تابد

و آنها که ظاهراً نبودند و من حضورشان را در کنارم حس میکردم:

پدر بزرگ... مرد صبور و دور اندیشی که حکیم بود و مرشد و سالهاست خاطرات شیرینش دل و جان مرا پر کرده است و ای کاش امروز یک بار دیگر چهره خندان و مهربانش را می دیدم... روحش شاد

مادربزرگ، زنی مهربان و دوست داشتنی که لحظه ای فراموشم نمی کرد و از ناراحتی من ناراحت می شد و آرزویش شادی و موفقیت من بود... روحش شاد

و... همه و همه بودند

خانه خالی از عشق شده بود و من در اندیشه که چگونه عشق را در همه فضای خانه میهمان کنم، که آمدند...

مادر و مادر بزرگ برای خانه لباس آورده بودند، لباسی از حریر عشق و تار و پود محبت، پدر اشکهای خانه را که از صبح جاری شده بودند بند آورد، برادر می خندید و می خنداند و خواهر که با آمدنش همه خانه از بوی عشق پر شد و بالینی از دوستی و مهر به من هدیه کرد. مادربزرگ وقتی به خانه اش بازگشت برایم با گرمای چای و سرمای آب گوارا عشق فرستاد تا از آن بنوشم و سیراب شوم و خستگی روزهای سختم به در رود و مادر هرآنچه نیاز داشتم در سبدی از عشق گذاشت و به من داد... همه آمدند تا فضای خانه را آکنده از عشق کنند... آکنده از عشقی که این خانه تا کنون به خود ندیده بود.

و مهم تر و بالاتر از همه اینها، کسی در کنار من حضور داشت که هرگز و حتی لحظه ای مرا به حال خود وانگذاشته است، او که از رگ گردن به من نزدیک تر است و او که جبران همه نداشتن هاست، او که حتی اگر سقف خانه ات آسمان باشد و فرشش زمین تمام خانه ات را از عشق پر می کند چرا که خود عشق است و خود عاشق است و خود معشوق.

خدایا تو را بی نهایت سپاس گذارم که چنین نعمتهایی به من عطا کرده ای و مهم تر از آن نعمت بندگی خود را به من بخشیده ای...

یا حق

  • مسیحا

به نام خدا

 

1

چشمانش از حدقه بیرون زده بودند. دهانش خشک شده بود و نفسهایش به شماره افتاده بودند. پاهایش را به سختی تکان داد و خودش را بالای سر هستی رساند. نگاههای وحشت زده و ملتمسانه هستی گویی قلبش را از جا می کند. زانوانش سست شدند و ناخودآگاه روی زمین نشست. دستش را که آشکارا می لرزید زیر سر هستی برد و ناگهان تمام بدنش از حرارتی که حس می کرد یخ زد. نمی خواست چیزی را که دستش گواهی می داد باور کند. با ناباوری تمام به هستی نگاه می کرد که ناگهان چشمش به قطره سرخ رنگی افتاد که از بالا تا پایین رادیاتور کنار اتاق را طی کرده بود و بر روی موکت صورتی رنگ اتاق چکیده بود. حالا دیگر چشمانش هم به اتفاق شومی که افتاده بود شهادت می دادند. ترس همه وجودش را فرا گرفته بود و نمی دانست باید چکار کند؟

ناگهان تصمیمی گرفت و با شتاب به سمت تلفن کنار تختخواب بلند شد تا اورژانس را خبر کند، اما چیزی مانع رفتنش شد. سرش را برگرداند. هستی بود که دستش را محکم گرفته بود و معصومانه به او خیره شده بود. با صدایی لرزان و آهسته که به سختی شنیده می شد گفت:«نرو عزیزم! همینجا کنار من بمون، تنهام نذار!». جاوید نگاهی به دستش انداخت که حالا دیگر کاملاً سرخ شده بود. در این میان قطره کوچکی از گوشه چشم جاوید سرازیر شد و شکوفه ای سرخ رنگ بر روی لباس هستی جوانه زد.

جاوید صورتش را به صورت هستی چسباند و لبهای او را بوسید. هستی آخرین نگاه محبت آمیزش را نثار جاوید کرد و با لبخندی بر لب گفت:«دوستت دارم». لحظه ای بعد لبخند بر روی لبهای سرخ هستی خشکید و آهنگ زندگی اش خاموش شد. عرق سردی بر روی پیشانی جاوید نشسته بود و سیل اشک امانش نمی داد. سرش را روی سینه هستی گذاشت و چشمانش را بست. گویی هرگز چشمانش را باز نخواهد کرد.

2

به سرعت از پله ها بالا رفت و خودش را به اتاق انتهای راهرو رساند. با عصبانیت در را باز کرد و داخل اتاق شد. امیر علی با دیدن صورت برافروخته جاوید از جایش بلند شد و سعی داشت او را آرام کند. جلو رفت و هنوز زبانش «لام» سلام را ادا نکرده بود که جاوید یقه اش را گرفت و او را محکم به دیوار کوبید و با صدای بلندی فریاد زد:«مردک بی شعور! مگه من هزار بار نگفتم این معامله ی آخری کار دستمون می ده؟! نگفتم؟! من دو هفته نبودم ببین چه گندی به شرکت من زدید. دیگه نمی تونیم سرمونو جلوی رقبا بلند کنیم». امیر علی که از ترس خشکش زده بود گفت:«چ چ چرا قربان ولی آقای مهندس صفایی دستور دادن». جاوید فریاد زد:«اون مهندس صفایی غلط کرد با تو. به حساب اون هم بعداً می رسم». در همین حال یقه امیر علی را رها کرد و به طرف در برگشت. هنوز به در نرسیده بود که سرش را به عقب چرخاند و گفت:«در ضمن شما اخراجید. از فردا نبینمتون» و در را به شدت به هم کوبید، از پله ها پایین رفت، سوار اتومبیلش شد و رفت

3

از صبح که چشمانش را باز کرد، حس غریبی داشت؛ آمیزه ای  از خوشحالی و حسرت. از طرفی خوشحال بود که همسرش بعد از 15 روز سفر کاری به خانه بر می گردد و از طرفی، حسرت روابط عاشقانه و صمیمی ماههای اول زندگیشان لحظه ای او را رها نمی کرد. دلش برای صدای گرم و حرفهای عاشقانه ای که جاوید در گوشش زمزمه می کرد تنگ شده بود. دوست داشت چشمهایش را می بست و جاوید ساعتها در گوشش نجوا می کرد. اما این آرزوی هستی این روزها جایش را به یک احساس داده بود؛ احساس می کرد دیگر برای جاوید اهمیتی ندارد و همه فکر و ذکر او شرکتی شده است که با دوستانش تأسیس کرده. او اوایل این تغییر رفتار جاوید و سرد شدن رابطه شان را به حساب مشغله زیاد جاوید می گذاشت و هر وقت دلش می گرفت و می خواست از بی مهری جاوید گله کند خودش را سرزنش می کرد که نباید چیزی بگوید، چرا که همسرش تمام تلاشش را برای بهتر شدن زندگیشان می کند و با این فکر که چند وقت دیگر با سرو سامان گرفتن شرکت، همه چیز مثل روز اول خواهد شد خودش را دلداری می داد. حالا مدتها از سرو سامان گرفتن شرکت می گذشت و جاوید باز هم غرق کار بود و رابطه شان سرد تر از پیش شده بود. با همه این احوال، هستی می خواست یک بار دیگر هم بختش را آزمایش کند.

از جایش برخاست، نگاهی به جای خالی و سرد جاوید در کنارش انداخت و از تخت پایین آمد. بعد از خوردن صبحانه از خانه بیرون رفت تا برای پذیرایی از شوهرش خرید کند. ساعتی بعد با پاکتهای بزرگی از چیزهایی که خریده بود به خانه بازگشت. بعد از اینکه خریدها را از پاکتها بیرون آورد و در جایشان قرار داد دوباره از خانه برون رفت. تمام مدتی که در آرایشگاه نشسته بود و آرایشگر با مهارت بر روی سر و صورتش کار می کرد، به جاوید می اندیشید و اینکه آیا اصلا جاوید دلش برای او تنگ می شود.

 به خانه که بازگشت، یکراست به سمت آشپزخانه رفت و شروع کرد به پختن غذای مورد علاقه جاوید. با همه سئوالاتی که در ذهنش دور می زد کارش را مصمم ادامه می داد. دلش گواهی می داد که روزهای خوش گذشته باز خواهند گشت.

میز شام را با دقت و سلیقه تمام چید و گلهای رز سرخ و سفیدی را که خریده بود داخل گلدان روی میز گذاشت. بعد به سمت اتاق خواب رفت، لباس صورتی رنگی را که جاوید دوسال پیش برایش خریده بود از کمد بیرون آورد و پوشید، موسیقی ملایمی گذاشت و منتظر آمدن جاوید ماند.

4

صدای چرخاندن کلید در هستی را از افکارش بیرون کشید. سریع از جا بلند شد و با لبخند همیشگیش به استقبال جاوید رفت. جاوید که از بگومگوی سختی که با مهندس صفایی کرده بود شدیداً عصبانی بود نگاه سردی به هستی انداخت و گفت:« سلام». هستی با لحنی مهربانانه گفت:«سلام عزیزم. خوبی؟ دلم برات خیلی تنگ شده بود» سپس جلو رفت تا لبهای جاوید را ببوسد. جاوید دستش را بر روی لبهای هستی گذاشت، او را به عقب راند و گفت:«خسته ام می خوام بخوابم» هستی گفت:«شام نمی خوری؟ غذایی که خیلی دوست داری برات درست کردم». جاوید با تحکم پاسخ داد:«گفتم که خسته ام. شام هم نمی خورم» و به اتاق خواب رفت. بغضی آشنا گلوی هستی را می فشرد و تمام امیدش نا امید شده بود. سر میز شام برگشت، سرش را روی میز گذاشت و از شدت خستگی به خواب رفت.

هستی ناگهان با صدای مرد همسایه که مشغول تعمیر کولر خانه اش بود از جا پرید. نگاهی به ساعت انداخت. دو ساعت می شد که جاوید به خانه آمده بود. با خودش فکر کرد که تسلیم شدن به این شرایط جایز نیست و باید کاری بکند. از کنار میز بلند شد و به سمت اتاق خواب رفت، در اتاق را باز کرد و به آرامی صدا زد:«جاوید جان! عزیزم! بلند می شی با هم شام بخوریم؟». جاوید که با صدای هستی از خواب بیدار شده بود گفت:« مگه نگفتم شام نمی خورم؟!». هستی چراغ رو روشن کرد و به نرمی پاسخ داد:«چرا عزیزم، گفتی ولی من بدون تو...» جاوید از روی تخت بلند شد و با عصبانیت فریاد زد:«چراغو چرا روشن کردی؟! بابا می گم می خوام بخوابم. چرا راحتم نمی ذاری؟» هستی که دیگر نمی دانست چه باید بکند به طرف جاوید رفت تا خودش را در آغوش او رها کند. اما جاوید باز هم فریاد زد:«ولم کن!» و هستی را به عقب هل داد. هستی که از فرط خستگی و ناامیدی یارای مقاومت نداشت عقب عقب رفت و با پشت سر به تیزی لبه رادیاتور کنار اتاق خورد و بر روی زمین افتاد.

5

ناگهان احساس کرد کسی او را تکان می دهد. چشمانش را که از وحشت دیدن فاجعه ای که اتفاق افتاده بود بسته بود به آرامی و با ترس باز کرد. چشمان زیبای هستی را دید که به صورت او زل زده بودند. با شگفتی از جا بلند شد و به صورت هستی خیره ماند. هستی که از واکنش جاوید تعجب کرده بود گفت:«عزیزم من بدون تو نمی تونم چیزی بخورم. گفتم بیدارت کنم با هم شام بخوریم.

جاوید که هنوز بهت زده به صورت هستی نگاه می کرد، سر او را به سینه چسباند و گونه اش را غرق بوسه کرد. صورت هستی از باران اشکهای جاوید تر شد و چشمان او هم شروع کردند به باریدن.

جاوید با صدایی لرزان گفت:«عزیزم! منو ببخش. من خیلی به تو بد کردم. تو همه هستی منی و من با رفتارم هستیم رو از خودم گرفتم. دوستت دارم». هستی که بغضش سر باز کرده بود و گریه امانش نمی داد به سختی گفت:«دلم خیلی برات تنگ شده بود. نه به اندازه ی 15 روز، به اندازه ی همه این یک سال و نیمی که خودت رو از من گرفته بودی. من هم دوستت دارم» جاوید لبهای سرخ هستی اش را بوسید. بعد از چند دقیقه ای که در آغوش هم گریستند هستی با خنده گفت:«عزیزم بریم شام بخوریم» و اشکهایش را با دست پاک کرد.

جاوید دست هستی را گرفت و با هم به طرف میز شام رفتند، در حالی که لباس صورتی رنگ هستی پر شده بود از شکوفه های سرخ.

پایان

 

  • مسیحا

حتماً همه بارها شاهد این صحنه بودیم که روی شیشه عقب ماشینی که مدتهاست شسته نشده و خاک گرفته، نوشته شده باشه «لطفاً مرا بشویید!». اتفاق جالب و بسیار خوبیه. ممکنه بگید:«چی؟!! تو حالت خوبه؟!! چه طور می شه این که یه نفر بیاد رو شیشه ماشین آدم این جمله رو بنویسه خوب باشه؟ این هم نشون می ده که چقدر آدم بیکار زیاده که وقتشون رو برای نوشتن رو ماشینهای کثیف صرف می کنن و هم اصولا دخالت تو کار دیگرانه و چه بسا نوشتن این جمله و یا جمله ای مشابه باعث شرمنده شدن صاحب ماشین جلوی دوست و آشنا بشه.»

خب، حرف درستیه. اما چطوره از زاویه دیگه ای بهش نگاه کنیم

من یا شما ماشینمون رو به خاطر گرفتاری زیاد، یا به خاطر این که خیلی به تمیزی اهمیت نمی دیم و یا به هر دلیل دیگه ای مدتهاست که نشستیم. حالا اتفاقی که می افته اینه که یه آدم بیکار پیدا می شه و با کثیف کردن دستش به من یا شما گوشزد می کنه که: «دوست من! ماشینت خیلی کثیف شده، بهتر نیست بشوریش؟ تمیز بودن ماشینت نشون دهنده اینه که خودت هم آدم تمیز و آراسته ای هستی». حالا به این سئوال جواب بدین که آیا این خوبه یا بد؟ من می گم این مسلماً چیز بدی نمی تونه باشه، چون آدم همیشه میدونه که اگه ماشینش تمیز و مرتب و آراسته نباشه، کسانی وجود دارن که دوست دارن همیشه تمیزی رو ببین و از دیدن یه ماشین کثیف احساس بدی پیدا می کنن و یه جوری صاحبش رو وادار می کنن که تمیزی رو رعایت کنه و ماشینش رو بشوره. این یه جورایی تشویق کردن دیگران به یک کار خوشایند و بر حذر داشتنشون از یه کار ناخوشاینده

تصور کنین اگه آدمها اینقدر که در مورد تمیز بودن ماشینهای دیگران حساس هستن، در مورد دل دیگران هم حساس بودن چه اتفاقی می افتاد. هر وقت دل من یا شما کثیف می شد و سیاهی و گرد و خاک روی اون می نشست، یه آدم بیکار(؟!!) پیدا می شد و روی دلمون می نوشت: «لطفاً مرا بشویید» و اینجوری بهمون گوشزد می کرد که: «دوست من! دلت خیلی خاک گرفته، نمی خوای بشوریش؟». خدا رو شکر دل ما آدمها مثل شیشه عقب ماشینمون نیست که همه بتونن ببینن که تمیزه یا نه. خداوند که پوشاننده عیوبه نمی ذاره که دیگران اسرار دل آدم رو بفهمن وگرنه خیلی جالب نمی شد. اما می خوام بگم که چقدر خوبه که کسانی که به ما نزدیکن مثل همسر، مادر و پدر، فرزند، دوست و ... حواسشون به تمیز یا کثیف بودن دلمون باشه و تا دیدن داره پاکی و تمیزیش رو از دست می ده بهمون تذکر بدن که دلمون رو بشوریم و البته ما هم در مورد نزدیکانمون همینطور.

**********************************************************

گفته اند: «المؤمن مرآه المؤمن، فرد با ایمان آیینه افراد باایمان دیگر است».

آیینه دو ویژگی مهم داره، یکی نشون دادن بدون کم و زیاد شخصیه که در مقابلش قرار گرفته و دیگری از یاد بردن اونچه که توش منعکس شده بعد از رفتن شخص. اگر همه ما در مقابل برادرها و خواهرهای دینی خودمون و به ویژه افرادی که بهمون نزدیک هستن این دو ویژگی رو داشته باشیم، بدی ها و بدخلقی ها و سیاهی ها از بین ما خواهند رفت و نیکی ها و خوش خلقی ها و روشناییها در بینمون افزوده خواهند شد.

البته خیلی تمرین می خواد که آدم بتونه به درستی عیوب دیگران رو بهشون نشون بده و بعد هم اونها رو فراموش کنه.

خدایا این توفیق رو به ما عطا کن که در مقابل برادرها و خواهرهامون مثل آینه باشیم و در مورد خودمون هم هر لحظه مراقب تمیز بودن و پاک بودن دلهامون باشیم و خودمون رو در آیینه مؤمنین ببینیم. آمین

  • مسیحا

اطلاعات فیلم

کارگردان Jason Reitman:

نویسندگان فیلمنامه: Sheldon Turner and Jason Reitman

بر اساس کتابی از:  Walter Kirn

سال تولید:  2009



الف_ آغاز داستان

- این چیزیه که در قبال 30 سال جون کندن برای شرکت گیرم میاد؟ اونا یه یویو مثل تو میفرستن اینجا تا بهم بگه از کار بیکار شدم؟ اونا باید به تو میگفتن که از کار بیکاری

- تو خیلی جرات داری که میای اینجا و تولید کننده درجه یک خودتون رو اخراج میکنی بعدش فردا میری خونه و بیشتر از تمام پولی که تا حالا به دست آوردی، گیرت میاد و من میرم خونه بدون هیچ پولی؛ لعنت به تو!

-فکر میکنم حسابی منو متحیر کردین. من نمیدونم این از کجا پیداش شد، حالا چطوری مثل یه مرد برم خونه و به زنم بگم که کارم رو از دست دادم؟

-شنیدم، از نظر فشاری که به آدم میاره، از دست دادن شغل مثل مرگ یکی از اعضای خانوادست اما شخصا احساس میکنم افرادی که براشون کار میکردم خانواده من بودن و حالا من مردم

-نمیتونم بیکار بودن رو تحمل کنم، من باید اجاره خونه بدم، من بچه دارم.

-نمیدونم چطوری در زندگی با خودت کنار میای اما مطمئنم یه راهی براش پیدا میکنی، وقتی بقیه ما در حال رنج کشیدنیم

اینها دیالوگهای ابتدایی فیلم هستند که به نظرم خیلی جالب و متفاوت اند. این دیالوگها، عکس العمل 6 نفر از کسانیه که خبر اخراجشون از شرکت محل کارشون رو در جریان تعدیل نیرو بهشون دادن. در ادامه و بعد از دیدن این عکس العمل ها به نفر هفتم می رسیم که با حالت ناراحتی و گریه از شخصی که در مقابلش نشسته می پرسه: تو دیگه چه عوضی ای هستی مرد؟ و در اینجاست که با شخصیت اول فیلم آشنا می شیم. شخصی که در شرکتی استخدام شده که کارش دادن خبر اخراج کارمندان شرکتهای دیگه به اونهاست؛ چراکه مدیران این شرکتها توانایی این کار رو ندارن و البته بعضی آدمها در مقابل شنیدن خبر اخراجشون دست به کارهای احمقانه ای می زنن و کار این شخص اینه که جوری خبر اخراج رو به افراد بده که براشون قابل پذیرش تر باشه و بتونن باهاش کنار بیان. نام این شخص Ryan Bingham با بازی George Clooney)) است.

  • مسیحا

عشق او

۱۰
شهریور

این روزها چه لطیف شده ام و چه جاری

عشق را درون رگهای روحم تزریق کرده است او

اویی که همیشه هست و هیچگاه خواب او را در بر نمی گیرد و مایی که خوابیم و ...

قال علی (ع) : الناس نیام و اذا ماتوا انتبهوا

امان از لحظه بیداری!!

یادم آمد که همیشه می گفتند: امان از لحظه غفلت...

اما لحظه ای که از خواب غفلت بیدار شویم و حقیقت را دریابیم وقتی است که "...لا تزر وازره وزر اخری..."(انعام-164)

عشق آدمی را از خواب بیدار می کند.

حالا که عشق را درون رگهای روحم تزریق کرده است او

چرا بیدار نشوم؟!!

********************

عشق را برای خود می خواهم و برای دیگران

اصلا برای همه عالم

که عشق بهانه خلقت عالم است

"و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون" (ذاریات- 56)

و عبادت را عشق باید و عشق شاید

ماه عشق نزدیک است و من سر از پا نمی شناسم

چرا که عشق را درون رگهای روحم تزریق کرده است او...

یا حق

 

  • مسیحا

پیاده رویی بود و دیواری؛و شاخه هایی از گل یاس که از پس دیوار سر برآورده بودند و رهگذرانی که بی توجه به بوی یاسهای زرد می گذشتند.

ناگهان زن زیبایی آمد. به دیوار رسید؛ بوی یاسها مستش کرد. ایستاد و به بالا نگریست و  گلهای یاس زرد را میهمان دستهای سپیدش کرد.

اتوبوس به راه افتاد؛ و من نام آن ایستگاه را "یاس سپید" گذاشتم...

اردیبهشت ١٣٨۵

  • مسیحا