سلام بر عشق

یا سلام

چندی بود که شاهد مرگ عشقها و دوستی ها بودم... شاهد مدعیانی که دم از عشق و دوستی می زنند و غافل اند از این که بویی از عشق نبرده اند.

اما... دیروز و امروز اتفاقاتی رخ دادند و صحنه هایی دیدم که پر بودند از عشق و دوستی و انسانهایی که بوی محبت می دهند و بویی از محبت برده اند...

دیروز، بیمارستان ایرانمهر

خانمی جوان که همچون پروانه گرداگرد همسرش می گشت، عاشقانه صورت و دهان او را تمیز می کرد و با کوچک ترین صدا یا اشاره ای از جانب او به سرعت به سمتش می شتافت، همسری که بر روی تخت خوابیده بود، به سختی سخن می گفت و موی در سر و صورت نداشت اما عشق او را نورانی و زیبا کرده بود، زیبا تر از همیشه و معشوق ترین عاشق دنیا...سخت نبود دیدن عشق در چشمان خانم جوان. اگر کمی اهل عشق می بودی به راحتی می دیدی، و چه صحنه های نابی بودند و چه شادی ای را به من منتقل کردند.

امروز، خانه

همه بودند، همه کنار من حضور داشتند و مرا همراهی می کردند، حتی آنها که ظاهراً نبودند اما اگر چشم دل داشتی حضور تک تکشان را می دیدی.

پدر... مرد فداکاری که هرچه دارد و ندارد برای همسر و فرزندانش می خواهد. سالهاست از خود گذشته است تا آنها شاد باشند و خندان. او در کنار من بود مانند کوه

مادر... شیر زنی که همه ی عمر و جوانی و شور و احساس خود را به پای فرزندان و همسرش ریخته و گرچه حضور نداشت اما تمامی لحظات با من بود مانند دریا

دایی... مرد بزرگی که پر است از احساس اما زمانه به او آموخته است که محکم باشد و احساس را سخت به بند عقل کشد. او در جلوی من ایستاده بود و تمامی تجربه و احساس خود را بی دریغ برایم خرج کرد تا من آرام باشم و دلم دریا باشد

برادر... او که همیشه شانه به شانه من بوده است و لحظه ای مرا تنها نگذاشته است و بهترین دوست تمامی سالهای زندگانی ام بوده است. او بود تا باز هم تنها نباشم و بازهم باشد

خواهر... او که همه آرزویش خندیدن من است و بیش از همه دوستش دارم و قلب پاکی دارد و حضورش مایه شادی و سرور من است

مادربزرگ... او که همیشه مرا دوست داشته و همیشه نگرانم بوده است و لحظه ای ناخوشی مرا بر نمی تابد

و آنها که ظاهراً نبودند و من حضورشان را در کنارم حس میکردم:

پدر بزرگ... مرد صبور و دور اندیشی که حکیم بود و مرشد و سالهاست خاطرات شیرینش دل و جان مرا پر کرده است و ای کاش امروز یک بار دیگر چهره خندان و مهربانش را می دیدم... روحش شاد

مادربزرگ، زنی مهربان و دوست داشتنی که لحظه ای فراموشم نمی کرد و از ناراحتی من ناراحت می شد و آرزویش شادی و موفقیت من بود... روحش شاد

و... همه و همه بودند

خانه خالی از عشق شده بود و من در اندیشه که چگونه عشق را در همه فضای خانه میهمان کنم، که آمدند...

مادر و مادر بزرگ برای خانه لباس آورده بودند، لباسی از حریر عشق و تار و پود محبت، پدر اشکهای خانه را که از صبح جاری شده بودند بند آورد، برادر می خندید و می خنداند و خواهر که با آمدنش همه خانه از بوی عشق پر شد و بالینی از دوستی و مهر به من هدیه کرد. مادربزرگ وقتی به خانه اش بازگشت برایم با گرمای چای و سرمای آب گوارا عشق فرستاد تا از آن بنوشم و سیراب شوم و خستگی روزهای سختم به در رود و مادر هرآنچه نیاز داشتم در سبدی از عشق گذاشت و به من داد... همه آمدند تا فضای خانه را آکنده از عشق کنند... آکنده از عشقی که این خانه تا کنون به خود ندیده بود.

و مهم تر و بالاتر از همه اینها، کسی در کنار من حضور داشت که هرگز و حتی لحظه ای مرا به حال خود وانگذاشته است، او که از رگ گردن به من نزدیک تر است و او که جبران همه نداشتن هاست، او که حتی اگر سقف خانه ات آسمان باشد و فرشش زمین تمام خانه ات را از عشق پر می کند چرا که خود عشق است و خود عاشق است و خود معشوق.

خدایا تو را بی نهایت سپاس گذارم که چنین نعمتهایی به من عطا کرده ای و مهم تر از آن نعمت بندگی خود را به من بخشیده ای...

یا حق